Versta gamlárskvöldið

Við höfðum keypt litla bláa fötu af flugeldum fyrir barnið sem hafði gist hjá pabba sínum nóttina áður. Hann lofaði að koma aftur stuttu seinna og sprengja smá.

Þrátt fyrir skilnaðarhugleyðingar hafði verið ákveðið að halda gamlárskvöldið saman, rétt eins og jólin.

Klukkan var orðin 15:00 og aðrir pabbar voru úti að sprengja með krílunum sínum. Sjálf er ég ekki mikið fyrir flugelda - hálf smeik við þetta dót. En hann var jú búinn að lofa að koma snemma og sjá um þessi mál.

Barnið spyr "hvenær kemur pabbi að sprengja með mér?"

"Ég skal hringja elskan" segi ég, enda var löngu kominn tími.

Þessari upphringingu var ekki vel tekið, en lofað að koma mjög bráðlega.

Klukkan er orðin 16:30 og ennþá situr barnið með litlu bláu fötuna sína við gluggann.

"Fer pabbi ekki að koma"?

Ég hringi aftur - viðurkenni að ég var orðin frekar fúl. Leiðist þegar barnið mitt þarf að bíða og bíða.

"Nú - ef þetta er svona mikið vandamál þá kem ég bara ekki neitt" var svarið sem ég fékk.

Ég þakkaði fyrir að fá að minnsta kosti að vita það. Gæti þá gert ráð fyrir breyttum plönum og yrði greinilega að bjarga þessu sjálf. Var bara að dunda við matargerðina, steikin í ofninum - allt átti að vera gott. Hátíð barnanna.

Maturinn átti að vera tilbúinn kl 18:00 og hafa síðan góða stund með barninu.

Um 17:30 er lykli stungið í skránna.

Pabbi mættur - en í þvílíkum ham.

Kemur inn á ganginn og byrjar að öskra og skammast. Barnið fer að gráta og biður hann að hætta. Hann heyrir ekki.

Ég man eftir orðunum "Ég skal taka þig niður og gera þig að engu". Með það þrífur hann grátandi barnið, berhöfðað og illa klætt og ríkur með það út.

Ólýsanleg tilfinning fer um mig. Hvað á ég að gera?

Fyrsta hugsunin er að hringja á lögregluna. Kemst að því að lögreglan getur ekkert gert. Við erum jú gift. Er bent á að hringja til barnaverndar.

Geri það. Gef upp símanúmer mannsins, en barnavernd getur heldur ekkert gert. Spyr hvort ég haldi að barnið sé í hættu. Hvort um væri að ræða áfengi eða slíkt. Ekki taldi ég það vera.

Hringi í systur mína og skýri henni frá málum.

Hringi loks í meðferðarráðgjafa sem hafði meðhöndlað manninn mörgum árum áður. Það var gott að tala við hann. Hann sagði mér að gera ekkert. Reyna að fara jafnvel út til vinkvenna. Reyna að slaka á. Hér væri um stjórnsemi að ræða.

Þegar ég hafði talað við hann ákvað ég að hringja á lásasmiði. Maðurinn skyldi ekki hafa lykla af íbúð minni framar og geta ætt svona inn með þessum látum.

Hálftíma síðar mættu alveg yndælir feðgar. Þeir unnu að því að skipta um læsingar. Meðan þeir voru að þessu kemur maðurinn æðandi. Ég spyr hin rólegasta um barnið. Hann segist hafa skilið það eftir hjá vini sínum, en honum vanti föt og flugeldafötuna góðu. Ég læt hann fá þetta.

Lásasmiðirnir sem urðu vitni að þessu áttu ekki orð. Eftir að þeirra störfum var lokið kvöddu þeir með virktum og sögðust vonast til að allt færi vel.

Ég settist inn í stofu og reyndi að horfa á áramótaskaupið. En augun voru of full af tárum og hugurinn annarsstaðar. Sá það svo seinna - það var mjög gott.

Skreið upp í rúm og hlustaði á sprengingarnar þegar nýja árið gekk í garð.

Sofnaði loksins.

Barnavernd hringdi daginn eftir. Hafði ekki náð í manninn. Hvatti mig til að reyna að hringja aftur sem ég gerði. Ekkert svar.

Fékk upphringingu seinna um daginn. Barnavernd hafði náð í manninn og fullvissaði mig um að allt væri í lagi.

Það var nýjársdagskvöld. Til allrar lukku átti ég góða vinkonu. Við ákváðum að fara í bíó með vini hennar. Hann kom og sótti mig - ég var jú bíllaus. Við fórum og sáum Avatar. Ofboðslega góð mynd.

Daginn eftir, 2. janúar kom hann loks með barnið. Hann var einn heima - foreldrar hans fjarverandi. Gat þess vegna ekki sinnt henni. Komst að því seinna að á nýjársdagskvöldi hefði hann farið til hálfbróður síns (mamma hans vísaði honum þangað en var sjálf stödd erlendis) og hann ásamt konunni hans sáu um barnið og gáfu þeim að borða. Á gamlárskvöld hafði hann verið hjá vini. Barnið sagði mér frá því að kona vinarins hefði verið góð. Sýnt því dót og lesið bók. En það var hrætt í ókunnu húsi.

Seinna fékk ég skýrslu frá barnaverndarnefnd vegna þessa atviks. Þar stóð skýrum stöfum að faðir hefði þurft að fjarlægja dóttir frá ofurölvi móður (á þetta plagg til).

Lásasmiðirnir góðu brugðust fljótt og vel við. Held að maðurinn hafi steingleymt þeim í þessu lygaferli sínu. Þeir sendu bréf til barnaverndarnefndar þess efnis að ekkert áfengi hefði verið að sjá og þessar ásakanir væru í hæsta lagi fáranlegar.

Já gott fólk. Það er með eindæmum hvað sumir svífast einskis.

Til hvers?

Láta börnin gjalda fyrir?

Það hef ég aldrei skilið.

Jú - reyndar en samt ekki.

Það er til fólk sem sér bara ekki hlutina nema frá sjálfu sér.

Svífst einskis til að fá sitt í gegn.

Einskis.

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 9.6.2011 kl. 22:21]

Þetta er sorglegra en tárum taki elsku stelpan, en ég er viss um að það er gott að koma þessu frá, út úr systeminu.  Knús á þig og þína.

[Ásdís Sigurðardóttir, 10.6.2011 kl. 12:54]

Blessað barnið, vonandi fer þetta skánandi, ekki ertu öfundsverð af þessu, geta bara óskað þér betri tíma í framtíðinni, en guð minn góður að lenda í svona illsku. Kveðja til þín

[Skúmaskot tilverunnar, 10.6.2011 kl. 17:20]

Takk fyrir það. Þetta er í fortíð núna og mun ekki gerast aftur. En það kostaði baráttu sem var fullkomlega þess virði. Svona dæmi eru að mínu mati gróft andlegt ofbeldi gegn móður og barni í þessu tilfelli.

Svo mínir tímar eru bjartari og betri. En þetta er helgað öllum þeim sem standa í svipuðum sporum eða munu gera það. Mitt líf er nefninlega ekki svo einstakt hvað þetta varðar. Því miður eru miklu fleiri þarna úti. Fólk sem er hrætt og heldur að það sé eitt í baráttu sinni. Að enginn annar hafi upplifað það sem er að gerast hjá þeim. Þora ekki að tjá sig.

Þið eruð ekki ein(ar).