Skúmaskot tilverunnar

Til allrar Guðs lukku lenda ekki margir í því að slíta sig úr því sem ég kalla ofbeldissamband (getur verið af öllum gerðum og styrkleikum) og fá í kjölfarið að berjast fyrir því sem maður telur vera best fyrir barnið sitt.

Ég hef talað um hversu illa dómskerfið virkar. Hversu óöruggt barnaverndareftirlitið getur verið, þó svo maður verði að leggja allt sitt traust á það. Hægvirkt. En stundum árangursríkt.

Ég hef talað um sönnunarbyrgði dómskerfisins, sem oft er ansi flókin.

Þeir sem hafa lent í svona málum þekkja sálarkvalirnar. Sumir fá taugaáfall, hjá öðrum klikkar ónæmiskerfið - flestir þurfa lyf og örugglega allir stuðning. Ég þekki of mörg tilfelli - þar sem ýmislegt hefur klikkað þegar álagið var sem mest.

Þeir sem einungis þekkja samvinnu og skilning (kannski ekki fullkominn - en þó) þegar um skilnaðarbarn er að ræða geta aldrei, aldrei - sett sig í þessi spor.

En allir eru til í að hafa sína skoðun - já og dæma!

Hver þekkir barnið og fyrrverandi maka betur en sá sem stendur í þessum málum?

Engin!

Hvorki dómarar réttarsalsins né dómarar götunnar hafa lifað þessu lífi, kynnst þessu heimilislífi eða þekkja skapferli og manngerð þess sem er í deilu. Þekkja ekki barnið, hafa ekki séð það gráta og verið hrætt, hafa ekki séð skapgerðarbreytingarnar - og svo framvegis.

En þetta eru dómararnir. Þeir sem minnst vita - en dæma hvað harkalegast. Sérstaklega dómarar götunnar. Því þeir hafa ekki einu sinni gögnin til að glugga í. 

"Þú verður að vera sterk/ur fyrir barnið þitt. Þú gerir því ekkert gott með því að vera tilfinningaflækja". " Þú ert orðin algjört dramadýr og hundleiðinleg/ur - ekkert skrýtið að þú eigir ekki vini lengur". " Þið eruð ekkert að hugsa um barnið með þessari baráttu - eigið það ekki skilið". " Þetta er ekkert uppeldi á barninu - þú ert allt of eftirlátssamur/söm og ert að ala upp frekjudýr". "Taktu þig saman í andlitinu og vertu ekki með þetta væl." " Það skilur enginn hvað er að koma fyrir þig - þú ert á allra vörum sem eitthvað frík." "Þú ert vanhæf/ur ef þú getur ekki verið eins og venjulega".

Foreldrið sem berst við hitt foreldrið - ekki af því það vill það, heldur vegna þess að það er nauðsynlegt - fær að hlusta á þessa dóma. Þessi orð óma í hausnum í sjúkrabílnum eftir að hafa fengið taugaáfall. Eftir að ónæmiskerfið er hrunið. Eftir að hafa reynt að vera svo sterk/ur of lengi að það væri ekki hægt að leggja á nokkra mannveru án þess að hún skaðist.

Hugsandi "djöfuls aumingi er maður að vera ekki hip og cool, brosandi hringinn, dansandi Salsa og hrókur alls fagnaðar. Sterkari en Jón Páll og fullkomnari en Jesú og með allt á tæru. Taka hið fullkomna uppeldi með annarri og fjármálin með hinni.

Það er frábært að standa svo til einn í heiminum, í svona baráttu (athugið - ekki af löngun) og fá þennan yndislega stuðning frá þeim sem maður jafnvel hélt að væru vinir sínir.

Auðvitað ljómar maður af hamingju og þakklæti.

En mig langar samt til að vara dómara götunnar við.

Þessi manneskja sem er undir þessu álagi og að ganga í gegnum þessa hluti er eðlilega ekki sterkasta kvikindið í götunni rétt þessa dagana. 

Og ef ykkur blóðlangar að fylgja henni/honum í gröfina, þá er þetta rétti andinn. 

Ef ekki - reynið að sýna smá skilning í smá tíma - það drepur ykkur ekki.

Það er með ólíkindum hvað sumt fólk heldur að það geti áorkað - á frekju og leiðindum einum saman.

Stundum meira að segja er ruglan svo fáránleg að maður getur ekki annað en brosað. Þótt málefnin séu síst brosleg.

Það er ekki eins og ég vilji að litlan mín sé alveg sambandslaus við föður sinn - alls ekki. Þótt það sé það sem hann telur öðrum trú um :)

Sum mál taka langan tíma og að barnavernd úrskurði bráðabirgðaumgengni er eitt af þeim málum. Þess vegna bauð ég föður þeirrar litlu að heimsækja hana svo lengi að það yrðu engin leiðindi. Halda sambandi. 

Merkilegt nokk - maðurinn sem er svo ákafur í að vilja hafa barnið sitt í það óendanlega, þáði það ekki. Greinilegt að hann vill frekar ekki hitta barnið en að þurfa að gera það ekki á eigin forsendum. 

Nú jæja - hann um það.

Síðan kom hann með rúsínuna í pylsuendanum. Að hann ætlaði í nýja forræðisdeilu. Aftur og nýbúinn.

Þá gat ég nú ekki annað en brosað.

Ekki vann hann þá síðustu og mun ekki vinna aðrar. Ekkert hefur breyst frá síðustu deilu nema sú staðreynd að ég hef fullt forræði.

Mann anginn er ekki að fatta að hér býr barnið á því heimili sem það hefur þekkt frá upphafi, er með félögum sínum í leikskóla sem hún þekkir, býr með systur sinni ofl. ofl. sem mjög svo er litið til í forræðismálum.

Að mínu mati gæti hann eins reynt að verpa eggi eins og að ná forræði af móður barns sem býr hjá henni við ást og öryggi. Hefur alla tíð gert. Líður vel og mundi aldrei vilja skipta um búsetu sjálf.

Halló - er einhver heima?

Það sjá allir að ekkert yrði eins skaðlegt fyrir barnið og að flytja af heimili sínu og frá móður, systur og öllu sem það þekkir best. Vinunum. Leikskólanum. Öllu.

Skildi hann vera að taka tillit til þarfa barnsins?

Uh - nei. Augljóslega ekki.

Bara drullufúll yfir að hafa ekki algjöra stjórn yfir aðstæðum, barninu og mér.

Skildi hann virkilega ekki átta sig á því að allir sérfræðingar munu sjá í gegnum þetta?

Skildi hann virkilega halda að ég sé smeik við hann og svona aðgerðir?

Duh

Nei!

Nú bíð ég eftir að barnaverndarnefnd kveði úr um bráðabirgðaumgengni. Slíkt tekur tíma þar sem barnaverndarnefndir tveggja sveitafélaga þurfa að vinna saman.

Fram að þeim tíma þori ég ekki að skilja barnið við mig. Hafandi reynslu af því að það sé hrifið á brott bæði af leikskóla og sínu eigin heimili.

Hleypi engum inn nema ég viti hver er fyrir utan.

Barnið getur ekki farið á leikskólann sinn. Kerfið hefur ekki vald til að vernda hana eins og er.

Merkilegt þetta kerfi sem við búum við.

Auðvitað er þetta allt tilkomið af fyrri reynslu. Afhverju í ósköpunum getur fullorðinn maður ekki áttað sig á því hvað svona læti gera litlu barni. Eins og hún hafi ekki tilfinningar? Eins og honum sé sama þótt hún hræðist hann þegar hann missir stjórn á skapi sínu. Eins og honum sé sama þegar barnið grætur af vanlíðan.

Auðvitað hef ég fengið hótanir. Hún verði sótt með góðu eða illu.

NEI - ekki meiri illsku fyrir framan barnið. Alveg komið gott. Þetta sagði ég honum, en sumir sjá ekki nálina í eigin auga. Neita að viðurkenna að eigin framkoma geti skaðað barnið.

Hvað er eiginlega að?

En - ég læt mig ekki. Læt mig aldrei. Ef fólk er of treggáfað til að átta sig á tilfinningum barna og hvernig hægt er að brjóta þau niður á þennan hátt, þá hefur það minnst við börn að gera.

Ekki veit ég hvenær og hvernig kerfið vinnur úr þessu.

En ég veit að ef eitthvað virkar í þessu kerfi, þá verður barnið mitt betur statt á eftir.

Ég trúi á að almættið sjái um sína. Þá sem hafa kjark til að treysta á það.

Ef gerð verður minnsta tilraun til að nálgast barnið með illu - þá er það enn ein nálin í auga þess sem framkvæmir og mun þurfa að svara til saka að lokum.

It will only bite you in the ass!

Það er hálfur mánuður á morgun síðan faðir litlunnar tók hana héðan með valdi.

Ekki með hennar vilja og ekki með mínum. Guð einn veit hvað honum vill til, ekki veit ég það.

Málið er komið í barnaverndarnefndir bæði í Reykjavík og Kópavogi. Mín von er að loksins sjái einhvert yfirvald eitthvað athugavert við svona framkomu gagnvart litlu barni.

Hann lofar þó að koma með hana á morgun - eins gott að hann standi við það, annað yrði barninu mínu offviða.

Í dag sat ég í blíðviðrinu framan við kaffihús í Reykjavík ásamt vini mínum. Vorum búin að njóta blíðunnar í miðborginni í nokkurn tíma.

Þá sé ég hvar þau koma. Barnsfaðir minn og litla dóttir mín. Setjast skammt frá og panta eitthvað.

Að sjálfsögðu röllti ég til hennar og tek utan um hana. Hún faðmaði mig að sér - bað mig um að fara ekki. Ég sagðist ekkert vera að fara, sæti þarna rétt hjá og hún gæti komið til mín þegar hún vildi.

Ég sá bros á litla alvarlega andlitinu hennar.

Skömmu síðar kemur hún hlaupandi í fangið á mér. Það eru tár í litlu augunum.

"Mamma - ég elska þig og ég sakna þín".

Ég faðmaði litla barnið mitt og sagði það sama við hana. Hún kæmi heim á morgun og allt yrði í lagi. Hún þyrfti ekki að gráta.

Faðir hennar kom stuttu síðar og leiddi hana burt. Hún hlýddi. Vonandi með gleði í hjarta, vitandi að hún kæmi heim á morgun.

Hendurnar á mér skulfu þegar ég reyndi að fá mér sopa af kaffinu mínu. Vinur minn, sem aldrei hafði séð þá litlu áður var furðu lostinn. Ekki furða. Ég útskýrði málið í fáum setningum, vildi svo ekki tala um það meir. Langar ekki að fólk kynnist mér sem einhverju "braki" sem á í svona vanda. En það er jú staðreyndin - vandinn sko.

Kannski sé ég hann aldrei meir fyrir vikið. Það verður að hafa það.

En það er eins gott að litlu telpunni minni verði skilað á morgun - annars brestur litla hjartað alveg.

Það er líka eins gott að barnaverndaryfirvöld taki tillit til litlu telpunnar minnar. Næg eru vitnin.

Af hverju er til svona fólk?

Hvað gerði hún til að eiga þetta skilið?