Að gráta

Það er fyndið að við náum flest að tárast yfir hugljúfum bíómyndum. Þegar hún fellur loks í arma hans og allt er orði gott. Þá fellum við tár.

Eftirminnilegasta myndin hvað mig varðar var Titanic. Ég horfði hugfangin og felldi tár.

Það er ákveðin lausn tilfinninga að gráta. Það er í raun holt og gott.

Stundum er manni meinað að sýna tilfinningar.

Það ert til að mynda bannað í forsjármálum. Hef komið að því áður.

Ég hitti prestinn minn í langan tíma þegar þessi mál voru öll í vinnslu. Hann var yndislegastur allra og skildi málin svo vel. En það var eitt sem hann sagði ítrekað og var svo satt.

"Ég sé töffarann - en ég sé ekki kjarnann. Hann er lokaður inni."

Svo satt svo rétt. Kjarninn var hulinn þykkri nauðsynlegri skel. Ekkert mátti brotna.

Janúar árið 2011. Forræðisdeilunni lokið.

Apríl 2011. Ár síðan pabbi dó. Ég fór að leiðinu hans með skreytingu. Loksins loksins brast eitthvað. Ég fór að gráta. Talaði við hann meðan tárin láku niður kinnarnar. Sagði honum frá ýmsum málum og grét. 

Ó hvað ég sakna hans mikið. Loksins eftir allan þennan tíma sem mér var meinað að sýna tilfinningar fór eitthvað að bresta. 

Pabbi

Besti  og skemmtilegasti maðurinn í lífi mínu. Besti afinn. Börnin mín elskuðu hann jafn heitt og ég. Hann var þeim svo góður. Hann gaf þeim svo mikinn tíma af lífi sínu. Fór með þeim í fjöruferðir. Smíðaði með þeim heilu listaverkin. Málaði með þeim. Var þeim besti afi í heimi.

Náði í þau í skólann. Elskaði þau skilyrðislaust. Var þeim allt.

Þau elskuðu hann og dáðu. Enda ekki nema von. Ég gerði það líka.

Mátti bara ekki syrgja hann þegar hann féll frá. Það var bannað. Þú mátt ekki hafa tilfinningar eða veikleika í forsjárdeilu. Því er haldið á móti þér. Lögræðingur andstæðingsins notfærir sér það. Já - maður hefur pappíra þess efins. Ekki fallegt.

Núna er ég að reyna að finna kjarnann aftur. Læra að þora að gráta. Syrgja. 

Má það núna. Má jafnvel brotna niður og gráta úr mér augun.

Þori því samt ekki ennþá alltaf þegar ég hugsa um elsku fólkið mitt.

En langar svo.