Hamingja

Þetta ótrúlega fallega orð "hamingja".

Eitthvað sem allir þrá að hafa með sér í lífinu. 

Flestum tekst það líka. Spurning hvort maður hefur verið að leyta á réttum stöðum.

Í sjálfsskoðun minni undanfarin ár hef ég lesið ótal greinar um hamingju, þar sem ég týndi henni í smá stund. 

Í flestum þessara greina er bent á að hamingjuna sé að finna innra með manni sjálfum. Hún fæst ekki keypt. Aðrir geta ekki fært þér hana á silfurfati. Hún er eitthvað sem "er".

Þetta virðist allt vera svo einfalt þegar maður les um hamingjuna. Sestu niður, áttaðu þig á að hamingjan er ekki tengd öðrum, lærðu að þekkja sjálfa(n) þig og pillaðu þér svo hamingjusöm út í lífið.

Vá - ekkert mál?

Persónulega finnst mér margt gott í þessum boðskap. En ég verð að viðurkenna að ég er ekki fullkomlega sammála.

Það er svo margt sem getur fært manni innri frið. Trúin á eitthvað æðra. Trúin á sjálfan sig. Trúin á lífið.

Fyrir mér er það samt nákvæmlega það. Innri friður - sátt. Ekki beint hamingja.

Þrátt fyrir allar þessar pælingar - með opnum huga - get ég ekki fallist á það að hamingjan sé eingöngu innra með manni sjálfum og komi engum öðrum persónum við.

Sjáið til. Ég hef upplifað hamingju. Börnin mín eru til dæmis beint tengd minni hamingju. Engin upplifun er eins góð og að sjá þeim farnast vel, líða vel. Það er sönn hamingja.

Að þykja innilega vænt um einhvern og geta gefið af sér - það færir mér hamingju.

Ef einhver gefur mér kærleika - það færir mér hamingju.

Þrátt fyrir allt þetta tal um að hamingjan búi innra með okkur og fáist ekki með öðru fólki í lífi manns - ég er bara alls ekki sammála.

Mannveran er ekki sköpuð til að vera ein. Mannveran er félagsvera. Það er ekkert út í bláinn að mannveran sækir í að vera í samvistum við aðra mannveru. Það er í eðlinu að eiga börn og elska þau. Það er í eðlinu að leita sér maka. Það er í eðlinu að lifa og hrærast með öðrum. Hlæja með öðrum. Brosa með öðrum. Styðja hvert annað.

Þess vegna er ég orðin hálf leið á þessum hamingjupistlum hingað og þangað, sem benda flestir á að leyta hamingjunnar innra með sér. Auðvitað verður hver og einn að vera sáttur við sjálfan sig. Annað er auðvitað klárlega ávísun á óhamingju og óánægju.

En það er fjandakornið ekkert nóg - þrátt fyrir alla góða pistla og predikanir.

Ég er ekki fluga. Eflaust eru flugur fullkomlega hamingjusamar og sáttar við að fljúga einar hingað og þangað - hvað veit ég.

Það sem ég veit, er að hamingja einstaklings er eins einstaklingsbundinn og við erum mörg. Það er ekkert einhver ein fjárans formúla fyrir hamingju.

Og það er rangt að reyna að telja fólki trú um það. Þeir sem ekki fitta inn í þetta staðlaða "hamingjudæmi" sem er predikað - verða aldrei hamingjusamir ef þeir trúa því að þetta sé hið eina sem stendur til boða í hamingjudæminu. Rembast eins og rjúpan við staurinn til að fara eftir þessum ráðum og þar sem þau virka ekki - þá telur viðkomandi sig ófæran um að finna hamingjuna.

Það ætti að henda öllum þessum fjárans hamingjupistlum út um gluggann. Hver og einn er einstakur og þarf sína eigin leið til að finna sína eigin hamingju.

Og fjandakornið - hún felur ekki í sér vist í nunnuklaustri.

Hamingjan getur tengst öðru fólki líka.

Bara viðurkenna það.

 

Athugasemdir

[Sólveig H Sveinbjörnsdóttir, 11.6.2011 kl. 20:39]

snillingur ;)

[Ásdís Sigurðardóttir, 13.6.2011 kl. 11:24]

hjamingjuna finnur hver og einn á sinn hátt, engin uppskrift til. vel skrifað hjá þér.