Stefnumót - eða ekki

Það verður að viðurkennast að stefnumót eru ekki ofarlega á vinsældarlista hjá mér.

Veit ekki af hverju. 

Hef nú samt druslast á nokkur sem ekki skildu mikið eftir sig. Kenni sjálfri mér alfarið um þau mál.

Hafi fólk séð myndina "Running bride" með Juliu Roberts, þá er ég kannski svolítið svoleiðis. Nema ég tek hlaupaskóna upp miklu fyrr.

Væntanlega er um að kenna fyrri reynslu og mjög ákveðnum smekk. Gætum líka kallað það þroska - hljómar betur (fyrir mig allavega). Verst hvað þessi fjárans þroski kom seint. Sennilega er ég seinþroska hvað þetta varðar.

Ef herran sýnir minnstu tilþrif um stjórnsemi eða frekju - þá er ég stokkin. Farin - búið - bless.

Svo kemur fyrir að herra er einum OF ljúfur - svo það er komið út í smeðjuskap og slepju. Svo ekki cool.

Eða að maður áttar sig fljótt á að það er bara enginn neisti - svona bling eitthvað. Smá kitl í magann er alger nauðsyn.

Já - ég er greinilega mjög vandlát og erfið týpa eftir að hafa tekið út þennan þroska.

Það fáránlega er að ég hafði hreinlega aldrei farið á stefnumót með bláókunnugum manni fyrr en fyrir svona rúmu ári síðan. Á samt tvö (mjög ólík) hjónabönd að baki sem saman stóðu í 22 ár.

Og nei - ég er langt frá því að vera elliheimilismatur.

Hlutirnir bara "gerðust". Mjög einfalt mál.

Stelpa hittir strák - stelpa og strákur verða hrifin hvort af öðru á augabragði - málið dautt.

Fyrra hjónabandið byrjaði eiginlega bara - si svona.

Ég var nýkomin að utan þar sem ég hafði eitt sumrinu með systur minni. Var ekki í neinu ofurstuði þegar ég fékk hringingu frá vinkonu. Hún mætti á svæðið og hreinlega dró mig út. Man ennþá að ég skartaði bleikum gallabuxum og hvítum strigaskóm. Sem var algert tabú að láta sjá sig í þegar maður skemmti sér eingöngu á háum hælum og í stuttu pilsi. Með hálfan hárlakksbrúsa í hárinu og áberandi eyrnalokka.

Það var ekkert af þessu til staðar þetta kvöld.

Sátum á pöbb og spjölluðum. Eða kannski spjallaði hún og ég geyspaði. Rétt búin að fljúga yfir hálfan hnöttinn.

Fljótlega tók ég samt eftir að þessi líka gullfallegi ungi maður var að gjóa á mig augunum. Ég gaf honum auga á móti. Þeir sátu tveir saman vinirnir.

Eftir að hafa skotið hvort annað í kaf með augngotum í hálfan annan tíma, svo einungis rústirnar voru eftir var kominn svefngalsi í mína. Vinkona mín var búin að vera með ofureðlilegan föstudagsgalsa allan tímann.

Við ákváðum að smella okkur yfir á borðið til þeirra.

Þetta var semsagt á föstudegi. Á sunnudeginum skrapp ég í foreldrahús, náði í eldgamla Skodann  minn og skólatöskuna. Þar með var ég flutt að heiman og hef ekki flutt í foreldrahús aftur.

Endingartíminn var alveg 16 ár - sem telst bara gott miðað við ungan aldur og stutt tilhugalíf.

Svona var þetta nú auðvelt - þá.

Núna þrjóskast konan við það einfaldlega að fara út. 

Nei - þarf að vera heima að stoppa í sokka, hjúkra veikum hundi - eitthvað.

Takk samt.

 

 

Athugasemdir

[Ásthildur Cesil Þórðardóttir, 7.6.2011 kl. 21:56]