Tálsýn
Horfi út í myrkið
veit vel hvað ég vil
Að það sem ég hafði
væri í raun til
Að þú hafir blekkt mig
það aldrei ég skil
Orðin svo fögur
og augun svo blíð
snertingar mjúkar
það var góð tíð
ég horfi til baka
og tek því sem níð
Því frá mínum dyrum
var þetta sönn ást
ég allt vildi gefa
en dómgreind mín brást
því sá sem ég elskaði var aldrei til.
einungis draumsýn
sem gleyma ég vil
Hvað varð um manninn
sem ég elskaði heitt
sem gaf mér svo margt
en í raun ekki neitt
engin mun framar
geta mig meitt
Því frá mínum dyrum
var þetta sönn ást
ég allt vildi gefa
en dómgreind mín brást
því sá sem ég elskaði var aldrei til.
einungis draumsýn
sem gleyma ég vil.
Tálsýn sem aldrei var sönn.
Tálsýn sem aldrei var sönn.
Bæta við athugasemd [Innskráning]
Ekki er lengur hægt að skrifa athugasemdir við færsluna, þar sem tímamörk á athugasemdir eru liðin.