Heiðarleiki ekki alltaf góður kostur?

Einhvernvegin hef ég innprentað í sjálfa mig að heiðarleiki sé góður kostur. Sannleikurinn sé það sem alltaf verður ofaná og honum eigi ekki að leyna.

Vissulega skal ég viðurkenna, að oft má satt kyrrt liggja. Það er sennilega minn helsti veikleiki - að geta ekki haldið mér saman um það sem er satt og rétt.

Sannleikurinn og heiðarleikinn á nefninlega ekki við alla. Helst þá sem lifa utan hans og vilja fá að vera þar í friði. Í þeim tilvikum geta þessar dyggðir sært. Eða - á ég að segja, koma illa við einstaklinga.

Sumir vilja einfaldlega ekki láta núa sér upp úr sannleikanum og vilja fá frið fyrir honum. Skiljanlega oft. Bregðast jafnvel reiðir við. Dúndra til baka leiðindum og ljótum orðum.

En það markar jú bara viðkomandi.

Það bráðfyndna er, að þeim sem líkar ekki sannleikurinn reynir að breyta honum sér í vil. Það dugar nú yfirleitt ekki lengi. En það mátti reyna.

Hinsvegar er annað í því að oft megi satt kyrrt liggja. Maður má ekki bregðast trúnaði annars fólks sem segir sannleikann. Stundum klikkar maður á þessu og dúndrar sannleikanum út í loftið. Í einhversskonar hvatvísi, jafnvel án umhugsunar.

Samt, þegar allt kemur til alls, vona ég að enginn getir reiðst fólki einungis vegna þess að það sagði satt. Hinsvegar skil ég vel að fólk geti reiðst ef það er uppvíst af lygum.

Fólk sem lifir í heimi blekkinga er líka oftast reitt.

Það er erfitt að fara með heiðarleika, sannleika og traust. 

Ég held samt, að heil manneskja sé alltaf heil. Og ef hún brýtur ómeðvitað traust í heiðarleika þá sé það ef til vill réttlætanlegt. 

Brjóti manneskja af sér með lygi, þá er ekkert sem réttlætir það.

Jú - heiðarleiki er góður kostur. Hvernig sem á það er litið. 

Sjáum til.

Barnið sem er beitt ofbeldi á að segja heiðarlega frá því. Því verður ekki tekið vel, en það er það rétta að gera.

Manneskja sem verður fyrir ósanngirni á að segja frá því. Mögulega taka því ekki allir vel, flestir vilja komast upp með slíkt án þess að fréttist.

Förum í aðrar öfgar.

Fólk sem verður fyrir nauðgun, ofbeldi eða örðu slíku - á að geta sagt frá því. En því mun aldrei verða tekið vel af þeim sem fremur verknaðinn.

Eigum við semsagt að þegja yfir því þegar gert er á hlut okkar?

Vegna þess að það hentar ekki öllum að við séum heiðarleg?

Persónulega finnst mér það ekki. 

En það er líka sennilega vegna þess að ég geri ekki í því að meiða og særi aðra. Það er aldrei mín ætlun. Gerist það, þá er það vegna þess að ég segi sannleika sem ætti kannski að vera ósagður.

Hinsvegar er ég svo heppin að eiga þá að, sem láta mig vita ef ég óvart geri slíkt.

Þá líka tek ég það til mín og biðst fyrirgefningar.