Að taka reiðina úr umferð

Ég átti eitt sinn mjög kæran vin. Við vorum vinir í æsku og urðum vinir á ný á fullorðinsárunum eftir að hafa ekki sést í allmörg ár. Ég mundi eftir honum oftast kátum og hressum. En einnig sá ég að í honum bjó stórt skap - mjög stórt.

Slíkt skap má þó læra að hemja og þegar ég hugsaði til hans var ég viss um að það hefði hann gert.

Þegar við hittumst aftur höfðum við um margt að spjalla. Hans unglingsár og fram yfir tvítugt höfðu verið lituð af erfiðleikum. Ég var fyrst fullviss um að þessa erfiðleika hefði hann tekist á við og sigrað.

En þess oftar sem við hittumst og þess meira sem við spjölluðum, áttaði ég mig á að reiðin hjá unga drengnum var ekki horfin. Þvert á móti hafði hún magnast. Það sem verra var, hann virtist litla sem enga stjórn hafa á henni. Ég upplifði hann í stöðugu stríði við einhvern. Þegar einni baráttunni lauk tók sú næsta við. Það var engu líkt en hann upplifði alla hluti sem persónulega árás á sjálfan sig.

Það þýddi minnst fyrir þá sem voru umhverfis hann að benda honum á veikleika í sínu fari. Að mögulega væri til staðar hegðun sem hann þyrfti að ná stjórn á. Slíkar ábendingar voru honum ekki að skapi.

Það var sárt að horfa uppá þetta. Þarna var maður ríkur af hæfileikum. Hann hafði afskaplega margt gott til að bera. Gáfur, góðan húmor og hann gat hrifið alla með sér í glettni sinni. Það var margt fleira. 

En á augabragði gat ský dregið fyrir augu hans og þau orðið leiftrandi af heift. 

Vinum sínum reyndist hann vel, en jafnvel þeir gátu orðið fyrir þessari stjórnlausu reiði. Jafnvel útaf misskilningi, skiptum skoðunum - einhverju sem í raun ætti ekki að skipta neinu máli.

Það kom að því, þó svo við hefðum verið bestu vinir og jafnvel á stundum trúnaðarfélagar, að reiðin beindist að mér. 

Ég skildi aldrei hvers vegna. Sá ekki ástæðuna. Í mínum huga hafði ég alltaf verið honum velviljuð og skyldi ekki afhverju hann gat ekki séð það.

En svona getur víst þessi stjórnlausa tilfinning verið. Hún valtar yfir allar aðrar tilfinningar, aðrar persónur. Særir, grætir og brýtur niður þá sem fyrir verða.

Ég dró mig í hlé. Í fyrstu reyndi ég að benda á hluti sem mér fundust augljósir. En fólk sér ekki hlutina með sömu augum. Síst ef þeir eru reiðir og staðfastir á sínu.

Stundum hugsa ég til hans, vona að einhvern daginn átti hann sig á skaðsemi reiðinnar og leitist við að ná stjórn á neikvæðum tilfinningum. Hleypi alvöru gleði inn í hjarta sitt. Ekki bara tímabundnum plástrum. Vinni með sig - fyrir sjálfan sig. 

Geti gengið restina af lífsleiðinni innilega glaður og hamingjusamur. Með fullkomna stjórn á tilfinningum sínum. Hleypi kærleika inn og taki reiðina úr umferð.

Þess sama óska ég  öllum öðrum sem fóðra sínar neikvæðustu tilfinningar umfram þær góðu.

Slíkt tekur tíma, jafnvel vinnu allt lífið - en verðlaunin eru margfallt þess virði. 

Því það sem þú gefur af þér færðu svo margfallt til baka.

Er því ekki betra að gefa gleði?