Dásamlegur eiginmaður - eða.....

Það hafði ýmislegt gengið á þetta sumarið. Eiginmaðurinn (þurr alki eða dry drunk eins og það kallast) hafði trompast allavega þrisvar, ætt út með látum og dottið í það. Hennar vörn var orðin sú að láta sig hverfa til að forðast vandræði þegar hann kæmi heim, öskureiður og jafnvel útúrfullur.

Í síðasta skiptið þetta sumar hafði hún fengið fósturfaðir hans til að keyra sig uppí sveit til vinnufélaga sinna. Þeim vissulega blöskraði ástandið sem hún var í en tóku henni opnum örmum.

Daginn eftir hringdi hann - sagðist þurfa hjálp. Vissulega var hún reiðubúin til að hjálpa honum vildi hann leyta sér hjálpar. Hann kom í sveitina til hennar og dóttur þeirra seinna þetta sama kvöld. Fékk kannski ekki þær viðtökur sem hann hefði kosið frá öllum, en við hverju var að búast. Seinna krafðist hann líka að hún hætti störfum hjá fyrirtækinu.

Einhverju seinna komst hún að því að hann hefði þetta kvöld verið hringjandi í alla kvenmenn sem honum datt til hugar að komast nálægt. Hans skýring var sú að "hann hefði verið farinn". Þó svo hann hefði verið mættur aftur degi síðar. Hann neitað ekki, enda kom það fram í símanum hans og eins hafði hún fengið upphringingu.

Henni fannst þetta óendanlega sárt. Það vildi svo til að sökum hans vandamála með áfengi og annað hafði hún algerlega látið slíkt eiga sig. Ekki að það væri vandamál. En þetta kvöld lét hún það sem vind um eyru þjóta. Hún fékk sér tvo bjóra - var gjörsamlega niðurbrotin. Það sem hún kannski áttaði sig ekki á var að tveim dögum áður hafði henni verið ávísað lyf vegna mikillar vöðvabólgu. Voltaren Rapid og Diezepam. Þessa samsetningu hafði hún aldrei tekið áður og síst hefði henni grunað að áfengi væri hættulegt ofan í þessi lyf. Maðurinn hennar, sem hafði á árum áður kynnst allri lyfjaflórunni vegna fíkniefnaneyslu hefði kannski getað varað hana við.

Það var áliðið á laugardagskvöldi. Litla dóttirin var sofnuð og eiginmaðurinn sat frammi í eldhúsi við tölvuna. Henni leið illa - fannst hún svikin. 

En eftir að hafa drukkið þessa tvo bjóra fór henni skyndilega að líða mjög illa. Það var henni ekki eðlilegt að finna þessa líðan. En seinna komst  hún að því að þessi lyf voru vissulega varhugaverð og alls ekki þess eðlis að neitt áfengi ætti með þeim. En þess hafði hún heldur ekki neitt lengi.

Hún gekk fram úr stofunni til að biðja manninn sinn um aðstoð sökum vanlíðan sinnar, en hné niður á ganginum. Mátturinn hvarf úr fótunum. Svo hún kallaði til hans.

Hann kom og leit á hana fyrirlitningaraugum. Náði síðan í símann og hringdi á 112. Sagði að konan sín hefði verið að drekka ofan í lyf og hann þyrfti aðstoð. Síðan gekk hann aftur inn í eldhús og lét hana liggja.

Þar sem ástandið var nú ekki alvarlegt bráði af henni fljótt og hún kom sér inn í rúm. Í hálfgeru losti yfir því sem hún hafði orðið vitni að.

Skömmu síðar kom lögreglan. Þeir komu inn til hennar og hún skýrði þeim frá atburðum kvöldsins. Þeir töluðu við manninn og fengu lyfjaglasið. Eins og eðlilegt er með lyf stóð á glasinu hvenær það hefði verið ávísað og hversu margar töflur ætti að taka hvern dag. Það var því ekki erfitt að sjá að því hefði verið fyllilega fylgt eftir. Ekkert hættuástand hefði getað skapast enda konan með fullri rænu.

En þetta kvöld dó eitthvað innra með henni. Hver gerir svona hluti og til hvers? Var þetta ást og umhyggja? Eða afskaplega reiður einstaklingur sem hafði verið fundinn sekur um eitthvað og ákvað að hefna sín. 

Þetta var allavega ekki eitthvað sem hún gat skilið. Aldrei - aldrei, hefði henni dottið svona lagað til hugar.

Rúmu ári seinna þegar hún nálgaðist lögregluskýrsluna láku tárin niður eftir kinnum hennar. Henni datt ekki til hugar að nota hana í neinum tilgangi, heldur reif hana og henti.

Og aldrei skyldi barnið hennar fá að vita af þessum atburði. Litla fallega barnið sem svaf værum svefni á meðan á þessu stóð.

En einu kynntist hún þetta kvöld. 

Hreinni mannvonsku.