Svartaklædda skelfingin

Mæður eiga að vera fyrirmyndir unglings dætra sinna. Eðlilega klikkar það stundum - ok. En það er spurning um í hverju klikkunin felst.

Fyrir fimmtán ára stúlkur er ekkert mikilvægara en að allt sýnist fullkomið. Allavega þegar kemur að vinahópnum. Ímyndin er nefninlega ekki bara unglingurinn sjálfur heldur allt sem snertir hann persónulega. Heimilið, heimilishaldið og fjölskyldan. Auðvitað fötin líka - en hey, það er allt önnur saga.

Þessi unga heimasæta átti samt í ákveðnum vanda með sýna móðurlegu fyrirmynd. Móðirin átti það til að fá sér í staupinu um helgar (allavega um helgar). Eða eigum við frekar að segja, hella vel og hressilega inn á heilann og vera síst boðleg sem móðir og alls ekki hæf til sýnis.

Þetta var kannski ástæðan fyrir því að unga stúlkan var treg til að fá vini í heimsókn. Hins vegar hafði hún mjög góða aðstöðu til þess. Herbergi á neðri hæð hússins þar sem hún var ein. Þetta vissu vinir hennar vel og það kom fyrir að hún lét undan þrýstingi og bauð vinum sínum heim. Enda var það ekki bannað á hennar heimili. Vinskapurinn og það að vera tekin í hópinn skipti hana miklu máli. Hún var nokkuð vinsæl og ekki eyðilagði þessi fína aðstaða vinsældir hennar.

Þar til þetta laugardagskvöld.

Það var stuð á unglingahópnum sem sat í stofunni á neðri hæðinni og hlógu eins og unglingum sæmir. Sumir renndu einhvern hýru auga, aðrir fíluðu tónlistina og enn aðrir hlustuðu á.

Enginn tók eftir því strax þegar húsmóðirin á heimilinu kjagaði inn í stofuna - en síðan sló dauðaþögn á hópinn. Þarna á miðju gólfinu brosandi skökku brosi stóð hún í svörtum gjörsamlega gagnsæjum náttkjól. Engu öðru.

"Er gaman hjá ykkur elskurnar" drafaði hún með smeðjulegu brosi.

Sprenging!

Heimasætan stökk á fætur og dró móður sína út úr stofunni og skellti á eftir sér. Rauð í framan með tárin í augunum. 

"Hvurn djöfulann ertu að gera" gat hún stunið upp.

Fleiri urðu orðaskiptin ekki. Heimasætan dró þröglandi móðurina upp á efri hæðina og ýtti henni inn í svefnherbergi foreldra sinna þar sem faðir hennar svaf værum svefni. 

"Pabbi". Öskrið hefur örugglega heyrst yfir allt nágrennið. Hann hrökk upp og horfði á þessa undarlegu sjón sem við honum blasti. "Gæturðu mögulega haldið konunni þinni frá mér og vinum mínum!" Þar sem tárin láku niður eftir kinnum dótturinnar var faðirinn fljótur að átta sig og reiðisvipur færðist yfir andlitið. Hann stökk fram úr og greip í handlegg móðurinnar.

Þegar heimasætan kom aftur niður í stofuna eftir að hafa þurkað af sér tárin voru gestirnir að búa sig til heimferðar. 

"Hey - er í lagi með þig?" spurði ein vinkonan. Stúlkan kinnkaði kolli.

Stuttu síðar voru allir farnir. Heimasætan sat í sófanum og grét. Þvílík skömm. Djöfuls brennivínið.

Það leið langur - mjög langur tími þar til hún bauð fólki aftur í heimsókn. En eina ákvörðun tók hún þarna á þessari stundu.

Aldrei ALDREI skildu hennar börn upplifa neitt þessu líkt af hennar völdum. Aldrei skildi brennivínið fá að eyðileggja sjálfsmynd hennar barna.

Og fram til þessa hefur hún staðið við það.